Daar ging, ze, twaalf jaar oud, naar het afscheid van haar vriendje. Stevig hield ze een witte roos in haar hand, die - naarmate de ene toespraak de andere opvolgde - steeds meer het hoofd boog, nog net niet knakte, maar treurig in haar hand bleef hangen. Een zwakke bloem misschien? De van een stevige steel voorziene fayalobi had het vast niet overleefd met de wind die er vandaag stond, ook die zou buigen. Sterke bloemen, bestaan die wel? In elk geval wel sterke mensen, volgens de geestelijke van deze dienst. Keer op keer werden we erop gewezen hoe sterk wij moeten zijn als verdriet en verlies ons leven binnensluipen.
De geestelijke prees de moeder die met krachtige stem ferm de rouwenden die bijeen waren gekomen voor haar zoon, toesprak. Sterk noemde hij haar, en vervolgens stuurde hij om de vijf minuten het woord sterk de zwart-wit gekleurde menigte in. Waarom is sterk zijn zo belangrijk en op welk moment is sterk zijn iets positiefs?
Werd de sterkte van de jongen geprezen toen hij met zijn waterscooter zijn vriendinnetje achterop meenam? Werd de jongen gewaardeerd om zijn kracht om als jongen van 13 jaar een ‘volwassen’ waterscooter te besturen? Krachtige stemmen verwijten de ouders die de kinderen dit gevaarte op het water zelf lieten besturen. Je zou zeker kunnen praten van de kracht van al die uitspraken, de vele monden die vol waren van hoe het wel of niet had moeten zijn. Het komt vast wel bekend voor, de meedogenloze mokerslagen toegebracht door uitspraken zoals: ‘onoplettende ouders’, ‘roekeloze tieners’, ‘bejaarde waterscooters’, ‘ontbrekende zwemvesten’, ‘ontbrekend toezicht’. Waren er ook krachtige woorden die het verdriet en de pijn tot steun waren? We zien een zwak gebaar misschien, of een zwakke knik van een hoofd dat iets van medeleven probeert te uiten, een half afgemaakte zin, een mompelend geluid dat geen kracht weet te geven aan begrip en medeleven, de ontkenning van een traan die zichtbaar het gezicht afloopt.
KARIN LACHMISING
Geen opmerkingen:
Een reactie posten