Schrijven is angst voor de dood bezweren. Ik ben bang om dood te gaan en nog banger om vergeten te worden. Wie weet er vijftig jaar na mijn dood nog dat ik geleefd heb?
Mijn kleinkinderen?
Zoals het er nu uit ziet, zal emancipatie, anticonceptie en de wil om elk moment de wereld rond te kunnen reizen voorkomen dat er ook maar een kleine Polanen aan mijn stamboom zal ontspruiten.
Dus schrijf ik. Gedreven. Wanhopig. Contract of geen contract. Publicatie of geen publicatie. Publiek of geen publiek. De angst voor de vergetelheid jaagt mijn vingertoppen over de toetsen. Tot diep in de nacht. Met als enige vriend: de inspiratie.
Heb je ooit zo een moeilijke vriend gehad? Als je hem nodig hebt, is hij nergens te vinden. En als je geen tijd hebt blijft hij je lastig vallen. Tijdens je werk, bij de tandarts, terwijl je een bekeuring krijgt. Tijdens de sex,wanneer schrijven het laatste is waar je aan denkt.
Maar af en toe slentert hij binnen als je er klaar voor bent. Nonchalant, charismatisch en adembenemend mooi. Hij geeft je woorden die je al kende, maar op een toon die je hart sneller laat kloppen. Hij schetst beelden van vrouwen die je nooit zal liefhebben, oorden die je nooit zal bezoeken. Maar hij blijft nooit lang. Hij is weg voor je er erg in hebt.
Voor hem ben je een ploeteraar, een boer. Je bent te vermoeiend, te simpel, te dom.
‘s Ochtends lees ik zijn verhaal en zucht. Zelf had ik het nooit kunnen verzinnen.
Al komt hij vaak ongelegen. Al is hij te vluchtig, te speels en ongrijpbaar.
Zolang hij wil komen, zal ik schrijven. Over het mysterie dat het leven is.
Over de dood waar ik zo bang voor ben.
Mijn kleinkinderen?
Zoals het er nu uit ziet, zal emancipatie, anticonceptie en de wil om elk moment de wereld rond te kunnen reizen voorkomen dat er ook maar een kleine Polanen aan mijn stamboom zal ontspruiten.
Dus schrijf ik. Gedreven. Wanhopig. Contract of geen contract. Publicatie of geen publicatie. Publiek of geen publiek. De angst voor de vergetelheid jaagt mijn vingertoppen over de toetsen. Tot diep in de nacht. Met als enige vriend: de inspiratie.
Heb je ooit zo een moeilijke vriend gehad? Als je hem nodig hebt, is hij nergens te vinden. En als je geen tijd hebt blijft hij je lastig vallen. Tijdens je werk, bij de tandarts, terwijl je een bekeuring krijgt. Tijdens de sex,wanneer schrijven het laatste is waar je aan denkt.
Maar af en toe slentert hij binnen als je er klaar voor bent. Nonchalant, charismatisch en adembenemend mooi. Hij geeft je woorden die je al kende, maar op een toon die je hart sneller laat kloppen. Hij schetst beelden van vrouwen die je nooit zal liefhebben, oorden die je nooit zal bezoeken. Maar hij blijft nooit lang. Hij is weg voor je er erg in hebt.
Voor hem ben je een ploeteraar, een boer. Je bent te vermoeiend, te simpel, te dom.
‘s Ochtends lees ik zijn verhaal en zucht. Zelf had ik het nooit kunnen verzinnen.
Al komt hij vaak ongelegen. Al is hij te vluchtig, te speels en ongrijpbaar.
Zolang hij wil komen, zal ik schrijven. Over het mysterie dat het leven is.
Over de dood waar ik zo bang voor ben.
En heb ik hoop. Hoop dat ik niet vergeten zal worden.
CHRIS POLANEN
Chris Polanen heeft bij zijn bezoek in maart 2012 aan Suriname een Essayles gevolgd bij de Schrijversvakschool. De opdracht was: schrijf een column met als thema De mythe van het schrijverschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten