A sense of belonging

Je denkt dat je in harmonie met jezelf leeft. Af en toe voel je wel een vage onrust over je komen, maar je denkt, je hebt alles en jezelf in de hand. Dan zit je te luisteren naar een schrijver die een fragment uit één van zijn boeken voordraagt. Je ruikt de geuren waarover hij praat, de specifieke woorden zijn jou toch zo vertrouwd, je voelt het verlangen naar al dat vertrouwde. En plotseling weet je: dit is waarom ik  soms zo onrustig ben. Het is alsof iets uit elke cel van je lichaam loskomt, zich samenbundelt, naar boven  stijgt en uiteenbarst boven je hoofd als vuurwerk op oudejaarsnacht. En je voelt een bevrijding omdat je die vage onrust in jezelf kan benoemen, een naam kan geven. Je weet nu dat die rationele geest van je, die zo mooi voor je kan denken, ‘t toch niet bij het rechte eind heeft. Je weet nu dat je op zoek bent geweest naar jezelf, je weet dat je ergens bij hoort, dat je ergens thuis bent, alleen ben je de weg naar dat ergens, ergens kwijtgeraakt. Ondanks je integratie in deze samenleving, is dat wie je in wezen bent, dat waarmee je in deze wereld bent verwelkomd, grootgebracht, nooit van je weggegaan. ‘t Heeft alleen maar een paar passen opzij gemaakt om jou de kans te geven je te expanderen, de grote wereld daarbuiten te verkennen en te ontdekken. En je wezenlijke, je ziel, heeft al die tijd geduldig op je gewacht, hij weet dat je op een dag terug zal komen, als je eindelijk volwassen bent geworden en met je hele hart oprecht kan zeggen; ja, dit ben ik, een vrouw, Javaans geboren. 

AGNES REDJO