maandag 9 januari 2012

De zwangerschap geeft me slaap


Ze had nog geen naam voor hem. Hij moest een passende naam krijgen; eentje dat respect afdwingt. ‘Obama!’, Hoe anders! Maar nee, toch niet. Die naam is maar voor een persoon weggelegd vond ze. Voor de eerste gekleurde president van Amerika. De tweede- als die er ooit komt- zal niet zo’n uniek geval meer zijn. Ze vroeg zich zomaar af als er ergens op de wereld meer ‘Obama’s’ rondliepen en wat voor positie ze hadden in hun maatschappij. Stel je voor dat mijn zoon ooit president van Suriname wordt...
,,Mama, je kookt vandaag niet noh?” Zifrani keerde terug naar de werkelijkheid. ,,Zet alvast rijst op vuur. Niet teveel hoor! Een kannetje. Er is nog kippensaus van gisteren over. Waar zijn je zussen?” ,,Ze slapen nog,” schreeuwde Joshua die alweer in de keuken was. ,,En Jaheim?’’ ,,Ook!’’ ,,Weten ze niet dat het al bijna een uur s’middag is!’’
Zifrani zuchtte en streelde nu langer op haar buik, terwijl ze naar boven keek. God, alsjeblieft. Een klein beetje geluk maar. Desnoods een leraar in plaats van een arts of een president, dan zal ik al tevreden zijn. Om haar benen eenmaal te strekken na te lang zitten stond ze op om de meiden en haar kleinzoon wakker te maken. Niet omdat het zondag is moeten die luiaards de hele dag slapen. Zo’n hitte en ze zijn nog in de slaapkamer. Haar gebloemde zondagse rok die tot onder haar knie reikte, plakte achter haar zweterige boven benen toen ze opstond. Het warme weer en haar haar die niet gevlochten was, maakten haar nog wreveliger. Zelfs de geur van de ongekookte rijst maakte Zifrani misselijk toen ze even de keuken indook om te zien als Joshua precies een kannetje had gezet in de pot.  Zifrani was in principe al aan het slaapgedrag van Naomi gewend geraakt, maar ook Mirelva die drie maanden zwanger was, sliep er de laatste tijden op los. Ik kan niet helpen mama, de zwangerschap geeft me slaap. En ik dan! Ben ik dan niet zwanger? Waarom slaap ik dan niet zoveel. Je bent gewoon een saka-saka luie donder jo! Je hebt een zoon te voeden, mijn God toch! Het was sinds de laatste dagen dezelfde plaat die werd afgedraaid.

Jennifer Telting

Geen opmerkingen:

Een reactie posten